Bipanah.com

[hani_99h]

سلام به دوستان
یه سوال داشتم از خدمتتون
آیا بعد از اینکه به کشور سوم منتقل شدیم و پاسپورت گرفتیم میتونیم به ایران برگردیم؟
اگر صاحب کیس نه زیر کیس میتونه برگرده؟
کیس مذهبی
مرسی از جوابتون پیشاپیش

[bipanah_avare]

سلام به دوستان
یه سوال داشتم از خدمتتون
آیا بعد از اینکه به کشور سوم منتقل شدیم و پاسپورت گرفتیم میتونیم به ایران برگردیم؟
اگر صاحب کیس نه زیر کیس میتونه برگرده؟
کیس مذهبی
مرسی از جوابتون پیشاپیش

امریکا و کانادا که کلا قوانینشون رو عوض کردن . و در حال حاظر امکانش 0 هست . اگر هم بتونه کلکی بیاد و در برگشت اجازه ورود به امریکا و کانادا نخواهد داده شد . نروژ هم جدیدا همینجور شده . اما قدیم به این شکل نبوده

پرونده مذهبی . چقندری . ابگوشتی . نداره . تحت هر شرایطی به این شکل به اون کشورهای بالا پناهنده بشید میتونید برگردید . اما اونها اجازه ورود مجدد به خاک اونجا رو نمیدن . این قوانین سخت یکسالی میشه وضع شده .

مرا به دلیل نگارش و اشتباه املایی عفو بفرمایید . با سپاس
مدیریت

[arashhh]

میشه بیشتر توضیح بدید....یعنی هیچ کیسی از جمله سیاسی...اجتماعی..مذهبی..همجنسگرایی..هیچ کدوم حتی با گرفتن پاسپورت و گرین کارت اون کشور باز نمیتونن به ایران برگردند..حتی اگه تو کیس اونها مشکلی با نظام ایران وجود نداشته؟...چون شایعه ها زیاده اینجا تو ترکیه..از اینکه شما که رسیدین کشور سوم میتونید حتی بعد یک ماه برگردین و مشکلی نیست و دیگه با شما کاری ندارن و ایران هم باهاتون کاری ندارن و فقط جریمه نقدی میگیرن که کجا بودین این مدت.....اینها فکر کنم سوال های خیلی ها بود که من مطرح کردم...

[Hamvatan]

هموطن گرامی


تمام پناهندگان جایگزین شده در کشورهای پناهنده پذیر که ادعای پناهندگی ایشان مبتنی بر این مساله بوده است که در کشور مبدا ( برای نمونه ایران ) تحت تعقیب قرار داشته یا توسط دستگاههای امنیتی یا اطلاعاتی حکومتی تهدید می شده اند و درخواست پناهندگی ایشان به همین دلیل مورد قبول قرار گرفته است چنانچه قبل از دریافت شهروندی ( سیتیزن شیپ ) کشور مقصد به کشور مبدا مسافرت کنند وبعد به کشور پناهنده پذیر بازگردند پس از بازگشت به کشور پناهنده پذیر توسط مقامات کشور مقصد مورد مصاحبه قرار میگیرند تا توضیح دهند به چه دلیل موفق شده اند بدون ایجاد خطر برای خود به کشوری مسافرت کنند که ادعا می کرده اند در آنجا در خطر دستگیری یا شکنجه قرار داشته اند و اکنون توانسته اند بدون دستگیری براحتی به کشور مقصد بازگردند.
مقامات کمیساریای امور پناهندگان سازمان ملل و نیز مسئولین کشورهای پناهنده پذیر مطلع هستند که با وجود تمام سخت گیریها بسیاری از پناهجویان موفق میشوند کمیساریا را فریب داده و به کشورهای پناهنده پذیر منتقل شوند منتها برای این مقامات بسیار دشوار است که بجز در موارد خاص بطور قطعی در مورد راستی ادعا یا کذب بودن آن اظهار نظر کنند. یکی از مهمترین دلایل این نابسامانی این است که مسلما مقامات کشور مبدا ( برای نمونه ایران ) در حالتی که ادعای پناهندگی پناهجو مبتنی بر این باشد که در کشور مبدا توسط نهادهای دولتی و حکومتی در معرض خطر قرار داشته است نمی توانند انتظار داشته باشند که در صورت استعلام از مقامات ایرانی حتما اطلاعات درست دریافت خواهند کرد.
اگر پناهنده ای که با داشتن قبولی پناهندگی توسط کشور پناهنده پذیر به کشور مبدا سفر کرده است بعد از بازگشت به کشور پناهنده پذیر نتواند مقامات کشور پناهنده پذیر را قانع کند که چگونه موفق به سفر بی خطر به کشور مبدا و بازگشت دوباره به کشور پناهنده پذیر شده است بلافاصله هم خودش و هم تمامی افراد زیر کیس از خاک کشور پناهنده پذیر اخراج خواهند شد. البته در موارد استثنایی ممکن است این مساله انجام نشود. چندی قبل چنین مساله ای در یک کشور پناهنده پذیر برای یک خانواده ایرانی پیش آمد ولی مقامات قضایی کشور پناهنده پذیر تشخیص دادند که فرزند خانواده که مدتی در مدارس کشور پناهنده پذیر تحصیل کرده است در صورت بازگشت به ایران احتمالا مواجه با افت تحصیلی شدید خواهد شد و از نظر روحی بشدت آسیب خواهد دید و ضمنا در سن کم وجود خانواده در کنار او ضروری است اجازه دادند که خانواده همچنان در کنار فرزند خود در کشور پناهنده پذیر باقی بمانند. ولی البته این موردی استثنایی است.
برای سفر افراد زیر کیس به کشور مبدا و بازگشت دوباره ایشان به کشور پناهنده پذیر منعی وجود ندارد مشروط بر اینکه کیس مربوط به خود نداشته و ادعا نکرده باشند که در کشور مبدا ( بریا نمونه در ایران ) در خطر دستگیری و شکنجه یا محاکمه ناعادلانه یا اعدام یا نظایر این قرار داشته اند. اگر کیس پناهندگی یک فرد به گونه ای باشد که بعنوان یک پناهجو ادعایی مبتنی بر این نداشته بوده است که در ایران در معرض مخاطره جدی و دستگیری و نظایر این قرار داشته است میتواند به کشور مبدا ( برای نمونه ایران ) مسافرت کند و سپس به کشور پناهنده پذیر بازگردد بدون اینکه از ادامه سکونت او در کشور پناهنده جلوگیری شود. برای نمونه یک جوان بهایی چنانچه به هنگام اقامه کیس پناهجویی بنیان کیس پناهندگی خود را بر این گذارده باشد که در ایران حقوق عمومی او بعنوان یکی از پیروان آیینی که حکومت ایران آن را فرقه ای ساختگی می داند و آن را برسمیت نمی شناسد مرتبا نقض میشود و مثلا او برای ادامه تحصیل در دانشگاه امکانی در داخل ایران ندارد و اعطای پناهندگی به او بر همین مبنا باشد میتواند به کشور مبدا مسافرت کند و بعد هم بدون ایجاد مشکل به کشور پناهنده پذیر بازگردد بدون اینکه دچار مشکل خاصی شود زیرا در هنگام ارائه کیس پناهندگی ادعا نداشته است که در ایران تحت خطر دستگیری یا شکنجه یا ... قرار داشته است. البته مساله اینجاست که این نوع کیس های پناهندگی نادر هستند. بسیاری از پناهندگان حتی پیروان آیین بهاییت در هنگام ارائه کیس پناهندگی ادعاهایی مبنی بر این داشته اند که تحت مخاطرات جدی مثلا دستگیری یا شکنجه یا زندانی شدن قریب الوقوع قرار داشته اند. بنابراین برای آنکه ببینیم که آیا یک پناهنده ممکن است بعد ازمسافرت به کشور مبدا ( برای نمونه ایران ) و بازگشت مجدد به کشور پناهنده پذیر دچار مشکل شود یا نه نباید به نوع کیس او توجه کرد. بلکه باید به این مساله توجه کرد که آیا به هنگام اقامه ادعای پناهندگی مدعی بوده است در کشور مبدا در خطر دستگیری یا شکنجه یا زندان یا اعدام قرار داشته است یا خیر. البته از آنجا که اکثریت قریب باتفاق پناهندگانی که کیس پناهندگی آنها از نوع سیاسی بوده است هنگام اقامه ادعای پناهندگی به کمیساریا و مقامات کشور پناهنده پذیر اظهار داشته اند که بخاطر عقاید یا گرایشات سیاسی خود در خطر جدی قرار داشته اند بسیار بعید است که بعد از سفر به ایران و بازگشت به کشور پناهنده پذیر بتوانند مقامات مربوطه را قانع و اجازه ادامه اقامت در کشور مقصد را دریافت کنند. در مورد سایر مدعیان سایر کیس های پناهندگی نیز همچنانکه ذکر شد بدون توجه به نوع کیس ارائه شده به این مساله توجه خواهد شد که آیا بنیان کیس پناهندگی بر ادعای مخاطره جدی در کشور مبدا بوده است یا خیر. بهرحال با توجه به تغییر مداوم قوانین مربوطه بهتر است تمام پناهندگان ساکن کشورهای پناهنده پذیردر صورت تمایل برای مسافرت به کشور مبدا بدون توجه به نوع کیس پناهندگی خود با دفاتر حقوقی که مشاوره رایگان در امور مهاجرتی میدهند مشورت کنند. ضمنا پناهندگان جایگزین شده در کشورهای پناهنده پذیر جزو افراد دارای اقامت دائم محسوب میشوند و باید به محدودیت زمانی سکونت خارج از کشور مقصد توجه کنند زیرا در صورتیکه مدتیکه خارج از کشور پناهنده پذیر سکونت می کنند بیش از حدود زمانی خاصی شود ممکن است حق اقامت دائم در کشور مقصد را از دست بدهند. این مدت زمانی در مورد کشورهای مختلف متفاوت است . در صورت لزوم در این باره نیز با مراکز مشاوره رایگان امور مهاجرتی ثبت شده در کشور مقصد مشاوره کنید
البته این توضیحات در مورد مشکلات حقوقی بازگشت به کشور پناهنده پذیر بعد ازسفر به کشور مبدا است .
اینکه در صورت سفر پناهنده به کشور مبدا ( مثلا ایران ) چه اتفاقی برای او خواهد افتاد تا حدود زیادی به این بستگی خواهد داشت که نوع کیس پناهندگی او چه بوده است و اینکه آیا ادعای پناهندگی او واقعی بوده است یا کاذب .بهرحال آنچه مسلم است در کشورهایی نظیر ایران در زمینه مسایل امنیتی و انتظامی هیچ دستورالعمل معینی پیروی نمیشود.  

پیروز باشید و یزدان نگهدار.

[arashhh]

ممنون هموطن از توضیحاتتون....پس ماها با هر کیسی هیچ وقت نمیتونیم به ایران برگردیم....مگر قانون های ایران تغییر کنه.....یا شرایطی که تو کیس خود گفتیم جدای از مشکل با نظام ایران تغییر کنه...مثلا کشته شدن از طرف قبیله یا فامیل.....
واقعیتش من یا خیلی از دوستان به هر حال دوست داریم روزی به ایران برگردیم حتی برای تفریح و گردش...

[hani_99h]

مرسی ازهمه دوستان که جواب سوال منو دادن مخصوصا آقای هموطن که با حوصله و جزئیات برای ما وقت گذاشتن.
فقط یک سوال برای من بی جواب موند که آیا زیرکیس من بخواهد به ایران برگرده از سوی ایران مشکلی براش پیش میاد یا نه؟

[Hamvatan]

هموطن ارجمند

من هرگز ننوشتم که پناهندگان با هر نوع کیس پناهندگی امکان مسافرت به ایران را ندارند. توضیحات مفصلی در این مورد در مطلب ارسالی قبلی ارائه شده است. آنچه نوشتم این بود که صرفنظر از مسائل حقوقی مربوط به ادامه اقامت پناهندگان جایگزین در کشور پناهنده پذیر بعد از سفر به کشور مبدا و بازگشت دوباره به کشور پناهنده پذیر نوع برخورد مقامات امنیتی و انتظامی و قضائی ایران با پناهندگانی که برای دیدار کوتاه مدت به ایران سفر می کنند تابع شرایط روز و بسیار نامشخص است.
در مورد نوع و میزان مجازات پناهندگان ایرانی بعد از سفر به کشور خود هیچ قانون مدونی که از آن پیروی شود وجود ندارد. برای نمونه " فائزه هاشمی " دختر آقای هاشمی رفسنجانی به تبلیغ علیه نظام متهم و نهایتا به شش ماه حبس محکوم شد ولی بوده اند افرادی که با جرائم بسیار جزئی مثلا صرفا شرکت در تظاهراتهای آرام خیابانی در ایران به مجازاتهای طویل المدت چند ساله محکوم شده اند.
هیچ پناهنده ای نمی تواند مشخصا پیش بینی کند بعد از سفر به ایران چه اتفاقی برای او خواهد افتاد. برخی از پناهندگان ترجیح می دهند اصولا چنین ریسکی را نپذیرند و به کشور مادری خود مسافرت نکنند در مقابل تعداد قابل ملاحظه ای از پناهندگان نیز بعد از اخذ گذرنامه خارجی و تغییر نام خود ریسک سفر به ایران را می پذیرند و گهگاه به دیدار خانواده خود می روند. این در صورتی است که در فرودگاههای ایران شخص پناهنده انگشت نگاری نشود زیرا اگر چنین شود با تطبیق اثر انگشت وی با نمونه های بانک اطلاعاتی نیروی انتظامی بسرعت مشخص خواهد شد که چنین شخصی در واقع شخصی با تابعیت ایرانی است. در این حالت نه تنها شخص مورد نظر برای پاره ای سوالات و تحقیق ها در اختیار نیروی انتظامی و وزارت اطلاعات ایران خواهد بود بلکه چون مرتکب جرم سفر به ایران بدون داشتن گذرنامه ایرانی شده است از این نظر نیز مجازات خواهد شد ( مطابق قوانین ایران هر شهروند ایرانی چه فقط تابعیت ایرانی داشته باشد چه شهروندی کشور دیگری را نیز بدست آورده باشد برای خروج از مرزهای ایران یا ورود به ایران باید حتما از گذرنامه ایرانی استفاده کند و اگر گذرنامه ایرانی او به هر دلیل مثلا طولانی بودن مدت اقامت در کشور دیگر باطل شده است لازم است قبل از سفر به ایران با مراجعه به سفارتخانه ها و کنسولگری های کشور محل سکونت خود نسبت به دریافت گذرنامه ایرانی اقدام کند ). توجه داشته باشید ایران از معدود کشورهایی است که چند تابعیتی را برای شهروندان خود برسمیت نمی شناسد یعنی اگر مثلا پناهنده ای پس از اقامت در کشور نروژ موفق به کسب شهروندی آن کشور شود و در بازگشت به ایران به هر دلیل دستگیر شود حق دیدار با سفیر یا کنسول نروژ در ایران و استفاده از حمایتهای حقوقی به پناهنده ایرانی داده نمی شود
همچنانکه پیشتر اشاره شد نوع برخورد با پناهندگان ایرانی تابع شرایط روز و بسیار متغیر است . در زمان ریاست جمهوری احمدی نژاد سفارتخانه های ایران در اقدامی هماهنگ اعلام کردند که بر اساس تصمیمات دولت ایران پناهندگان ایرانی که نوع کیس پناهندگی ایشان سیاسی نیست و مخالفتی با نظام حکومتی ایران ندارند می توانند با مراجعه به سفارتخانه ها یا کنسولگریهای ایرانی گذرنامه ایرانی دریافت دارند و به ایران سفر کنند . بسیاری از پناهندگان ایرانی نیز چنین کردند.
توجه داشته باشید که کمیساریا و مقامات هیچ کشور پناهنده پذیری به یک پناهنده صرفا بر اساس احساس او برای تغییر رژیم حکومتی در ایران پناهندگی نمی دهند. یعنی چنین نیست که یک ایرانی در کمیساریا حضور یابد یا در مصاحبه پناهندگی با مقامات اداره مهاجرت کشور پناهنده پذیر ادعا کند که از رژیم حکومتی ایران متنفر است و دعا می کند تا این حکومت سرنگون شود و با چنین ادعایی درخواست پناهندگی اش پذیرفته شود !  آنچه در پذیرفتن کیس پناهندگی یک پناهنده مهم است این است که بفرض وجود چنین احساسی در دل او از این نظر چه مخاطرات جدی در ایران متوجه او بوده است . آیا این احساس خود را در جمعی بیان کرده است و گفته او بطریقی به گوش مقامات انتظامی یا امنیتی رسید و در معرض مخاطره جدی قرار گرفت یا نظایر این.
نکته دیگر این است که اگر دریافت پناهندگی صرفا مبتنی بر اختلافات قبیله ای و خانوادگی بوده است و مخالفت یا انتقاد از نظام حکومتی بنیاد کیس پناهندگی را تشکیل نداده است متقاضی پناهندگی در زمان اقامه ادعای پناهندگی باید مقامات کمیساریا و نیز کشور پناهنده پذیر را این نظر قانع میکرده است که مقامات انتظامی کشور مبدا نمی توانسته اند امنیت جانی یا مالی او را در هیچ نقطه از کشور مبدا تامین کنند. برای نمونه یک ایرانی ساکن استان خوزستان یا یک پناهنده افغانی که مدعی است بخاطر اختلافات قبیله ای و خانوادگی در کشور مبدا در مخاطره جدی قرار داشته است و مجبور به ترک کشور محل سکونت خود بوده است به هنگام اقامه ادعای پناهندگی مورد سوال قرار خواهد گرفت که چرا نمی توانسته است به استان دیگری درکشور خود مهاجرت کند و در آنجا احساس امنیت و آرامش داشته باشد. او باید در چنین مواردی مصاحبه کنندگان را قانع کند که نیروی انتظامی و مراجع دولتی حکومت مرکزی در کشور مبدا او قادر به چنین کاری نبوده اند.
بدیهی است که بفرض قبول چنین کیس پناهندگی توسط کمیساریا و نیز مقامات کشور پناهنده پذیر میتوان فرض کرد چنین شرایطی برای چنین شخصی وجود داشته است ولی در مورد این چنین افرادی نیز مساله این خواهد بود که اگر امکان سفر به کشور مبدا را داشته اند بطوریکه دیگر در مخاطره جانی قرار ندارند چرا باید به آنها برای ادامه اقامت در کشور پناهنده پذیر اجازه داده شود. چنین افرادی نیز ممکن است بعد از مسافرت به کشور مبدا دیگر اجازه ادامه اقامت در کشور پناهنده پذیر را نیابند زیرا دلیلی که برای اعطای پناهندگی به این افراد داده شده است دیگر وجود ندارد.
ضمنا اگر چه سلب تابعیت کشور پناهنده پذیر از یک پناهنده جایگزین پروسه ای بسیار پیچیده است ولی بر اساس قوانین جدید بسیاری از کشورهای پناهنده پذیر چنانچه در هر زمان مشخص شود کیس ادعایی پناهنده جایگزین غیر واقعی و برای فریب مسوولین بوده است حتی تابعیت کشور پناهنده پذیر نیز از پناهنده جایگزین گرفته میشود و به کشور مبدا دیپورت میشود.

پیروز باشید و یزدان نگهدار.

[Hamvatan]

هموطن گرامی

افراد زیر کیس پناهندگی که دارای کیس پناهندگی خاص خود نبوده اند و تابعیت ایرانی دارند اصولا برای سفر به ایران و بازگشت به کشور پناهنده پذیر مشکلی ندارند. ایشان میتوانند به ایران سفر کنند ولی بر اساس قوانین ایران برای سفر به ایران حتما باید از گذرنامه ایرانی استفاده کنند بنابراین لازم است چنانچه گذرنامه ایرانی ندارند با مراجعه به سفارتخانه ها یا کنسولگریهای خارج از ایران نسبت به اخذ گذرنامه ایرانی اقدام کنند.
برای چنین افرادی در ورود به ایران نیز معمولا مخاطره ای وجود ندارد زیرا علت پذیرفته شدن آنها در کشور پناهنده پذیر نه داشتن یک کیس خاص پناهندگی بلکه خویشاوندی نزدیک با یک پناهنده پذیرفته شده بوده است که البته در ایران نیز جرم نیست. البته این افراد در مراجعه به سفارتخانه های ایران یا هنگام ورود به مرزهای ایران احتمالا مورد سوالاتی قرار خواهند گرفت ولی عموما مخاطره یا مجازاتی متوجه ایشان نخواهد بود. البته همچنانکه گفته شد این بر اساس قوانین جاری است ولی در کشور ایران آنچه متابعت نمیشود البته قوانین قضائی است.

پیروز باشید و یزدان نگهبان.

[arashhh]

ممنون از توضیحات کامل و خوبتون...جواب همه سوال هام رو گرفتم....

برای مشاهده تصاویر ابتدا باید عضو شوید عضويت  / ورود

برای مشاهده تصاویر ابتدا باید عضو شوید عضويت  / ورود

[bipanahyeshua]

هیچ مشکلی نداره یکی از دوستام 2 ماه پیش گرین کارت گرفت رفت ایران و برگشت

[hani_99h]

سپاسگذارم آقای هموطن این سوال خیلی ذهنمو مشغول کرده بود مرسی از جوابتون.

[Hamvatan]

هموطن گرامی


نهایت تلاش من این است که محدوده اطلاعات خود را به نحوی درست و در متنی با محتوایی روشن با هموطنان به اشتراک بگذارم این دلیلی است که نوشته های ارسالی اینجانب معمولا مفصل است. من تلاش می کنم در پاسخ به یک سوال نه تنها مورد سوال بلکه سولاتی را که پیرامون آن سوال در ذهن هموطنان دیگر بوجود می آید پاسخگو باشم. با این همه متوجه شده ام که برخی هموطنان در خواندن متن ارسالی شتاب می کنند و دقت کافی بخرج نمی دهند بنابراین بعد از خواندن متن سوالاتی مطرح میشود که قبلا در متن ارسالی پاسخ داده شده بوده است.
من هرگز ننوشتم پناهندگان صرفنظر از شرایط خود پس از کسب شهروندی کشور پناهنده پذیر نتوانسته اند یا نخواهند توانست به کشور مبدا ( برای نمونه ایران ) سفر کنند و بعد از بازگشت به کشور مبدا با مشکلی مواجه نشوند.
همچنانکه نوشتم چند سال قبل دولت آقای احمدی نژاد اعلام کرد تمامی پناهندگان ایرانی که با نظام حکومتی ایران ( یعنی نظام جمهوری اسلامی ) مخالفتی ندارند و در گذشته اقدامات خصمانه ای در جهت دشمنی با نظام حکومتی نداشته اند می توانند با مراجعه به کنسولگری ها و سفارتخانه های خارج از ایران نسبت به دریافت گذرنامه ایرانی اقدام کنند ( زیرا همچنانکه پیشتر تاکید شد بنا بر قانون شهروندان ایرانی برای سفر به ایران باید حتما از گذرنامه یا مدارک سفر صادره از سوی ایران اقدام کنند ) و سپس به ایران سفر کنند. تعداد بسیار زیادی از پناهندگان ایرانی ساکن خارج از ایران نیز چنین کردند. این مساله موجب اعتراض شدید پناهندگان سیاسی ساکن خارج از ایران بخصوص ساکن اروپا شد زیرا ایشان عقیده داشتند این تصمیمی عمدی و برای ایجاد شکاف میان جامعه پناهندگان ایرانی است و از سوی دیگر دولت احمدی نژاد با این اقدام زیرکانه و حساب شده نه تنها سعی کرد نظام حکومتی ایران را در نظر جهانیان رئوف و نسبت به شهروندان باگذشت نشان دهد بلکه از سوی دیگر خواست به دنیا نشان دهد که بسیاری از پناهندگان ایرانی بی جهت مدعی مخاطره برای خود در ایران هستند و در واقع مهاجران اقتصادی هستند که برای دستیابی به یک زندگی با رفاه مادی بیشتر ایران را ترک می کنند و مدعی پناهندگی برای زندگی در کشورهای مرفه هستند. طبیعی است که با استقبال گسترده از این تصمیم توسط پناهندگان ایرانی ساکن خارج از ایران حداقل بخشی از اهداف آقای احمدی نژاد محقق شد.
حتی قبل از اعلام این عفو (!) بسیاری از پناهندگان ایرانی با تغییر نام و داشتن گذرنامه خارجی به عنوان یک توریست به ایران سفر میکردند و چون بجز در موارد خاص و مشکوک خارجیان در هنگام ورود به ایران انگشت نگاری نمیشوند مشخص نمی شد که فرد وارد شده به ایران در واقع یک شهروند ایرانی است. دلیل اینکه این افراد می توانستند فقط مدت معینی در ایران بمانند نه دائم هم این بود که دولت ایران به ایشان بعنوان یک توریست خارجی نگاه میکرد نه یک شهروند ایرانی . زیرا یک شهروند ایرانی این حق را دارد تا بعد از ورود به ایران تا مدت نامحدود در ایران بماند . تعدادی از شهروندان پناهنده ایرانی نیز دارای نوعی کیس پناهندگی بوده اند که بازگشت به ایران برای ایشان مخاطره ای حاصل نمی کرد و بنابراین دلیل سفر به کشور پناهنده پذیر را نه پناهندگی بلکه ادامه تحصیل و ... عنوان میکردند و اینکه اشتغالات تحصیلی یا فکری ایشان مانع از آن شد تا نسبت به اخذ گذرنامه ایرانی اقدام کنند .
توجه داشته باشید که مقامات انتظامی و امنیتی ایران نیز هیچگاه ابله نبوده اند ولی به هر حال در بسیاری از موارد چشم بروی این موارد بسته اند زیرا درگیری با این دسته از پناهندگان و آغاز موج مخالفتها یا فشارهای بین المللی برای ایشان بیحاصل بوده و سودی به بار نمی آورده است.
بهرحال قریب باتفاق پناهندگانی که به ایران سفر کرده اند افرادی بوده اند که مشکل جدی با نظام حکومتی نداشته اند زیرا هیچ شخصی که نسبت به حکومت ایران انتقاد و مخالفت بنیادی داشته باشد ریسک سفر به ایران را نخواهد پذیرفت. همین دلیلی بوده است که تقریبا هیچ پناهنده با داشتن کیس از نوع سیاسی بعد از اخذ تابعیت و گذرنامه خارجی نیز اقدام به سفر به ایران نمی کند مگر اینکه ادعای داشتن کیس پناهندگی سیاسی توسط او غیر واقعی بوده باشد. یکی از روزنامه های بریتانیا چندی پیش در مقاله ای به این موضوع اشاره کرد و نوشت جای تعجب است که چطور پناهندگان ایرانی که مدعی داشتن کیس های پناهندگی از نوع سیاسی هستند و ادعا کرده اند در ایران بدلیل فعالیتهای خود در خطر دستگیری و شکنجه قرار دارند بلافاصله بعد از دریافت گذرنامه بریتانیایی برای ملاقات با دوستان و خویشاوندان راهی ایران میشوند !
برخی از پناهندگان نیز مدعی هستند در هنگام سکونت در ایران براستی در فشار و تحت مخاطره جدی قرار داشته اند ولی این دلایل اکنون ( یعنی بعد از اخذ تابعیت کشور پناهنده پذیر ) دیگر برطرف شده و لذا مانعی برای سفر به ایران ندارند. اینکه شواهد تا چه حد مقامات کشورهای پناهنده پذیر را در این مورد اقناع کند به نظر مقامات کشورهای پناهنده پذیر بستگی دارد.
شاید بسیاری از پناهجویان ایرانی و البته غیر ایرانی نسبت به سخت گیریهای زیاده از حد دفاتر کمیساریای امور پناهندگان خرده بگیرند . شکی نیست که روند تشخیص و اعزام پناهندگان به کشورهای پناهنده پذیر روندی استاندارد و بی اشکال نیست ولی باید توجه داشت که رفتارهای این چنینی از پناهندگان سابق است که سخت گیری های فعلی را تشدید کرده است.
در ارتباط با وجود مشکل بعد از بازگشت به ایران بنظر میرسد هر پناهنده ای حداقل از نظر تئوریک خودش بهتر میداند که آیا در بازگشت به ایران مشکلی برای او پیش می آید یا خیر. هرچند که البته ایجاد مشکل برای این افراد در عمل در حالت کلی تابعی از شرایط زمان و میزان سخت گیری حکومت ایران همچنین تاثیر فشارهای بین المللی و نوع سیاست خارجی ایران در جهت رابطه بهتر با جهان خارج یا بالعکس نیز هست.
آنچه مسلم است در هر مرحله ای اثبات شود اعطای پناهندگی به فرد مدعی پناهندگی بر اساس ادعاهای دروغ بوده است و در واقع پناهنده موفق شده است از نظام پناهنده پذیری در کشورهای پناهنده پذیر سوء استفاده کرده و مقامات مربوطه را فریب دهد از کشور پناهنده پذیر به خاک کشور مبدا اخراج میشود. ولی چون اثبات این مساله مشکل است و صرفا سفر مدعی پناهندگی به ایران فقط یکی از دلایل قابل قبول در این زمینه است و بسیاری از پناهندگان نیز در این مرحله برای جلوگیری از سلب تابعیت خارجی و اخراج خود وکیل می گیرند و پروسه ای بسیار پیچیده بوجود می آید اداره مهاجرت در مواردی از اقامه شکایت به اتهام فریب کاری بر علیه پناهنده خودداری می کند. توجه داشته باشید که اداره مهاجرت حتی بفرض اطمینان از فریبکاری یک پناهنده نمی تواند مستقیما پناهنده را کشور پناهنده پذیر اخراج کند بلکه باید شواهد خود را به دادگاه ارائه کند و در صورت قانع شدن قاضی حکم به اخراج پناهنده صادر میشود.

پیروز باشید و یزدان نگهدار.

[robertronaldo]

سلام . چگونه ایران متوجه پناهندگی میشه اگر بعد از سیتی زن شدن کسی برگرده ایران. ایا میشه دلیل نحوه کارت اقامت داایم رو تو فرم تمدید پاس ایرانی پناهنده ننوشت اگه تا قبل از ان م
مدرکی به دفتر حفظ منافع مبنی بر پناهنده بودن ادم نداده باشه؟

ممنون اگر کمک کنید

[Someone]

سلام این سوال من هم هست. ایا میشه تو فرم نحوه اقامت رو نگوفت‌ اگه سفارت اطلاعی نداشته باشه؟ کلا کسی اینجا برگشته و تجربه چی بوده؟
ممنون